Długa droga do domu
Bobbie the Wonder Dog (1921–1927) był psem, który pokonał samodzielnie 4 105 km, aby wrócić do domu w Silverton, w stanie Oregon, USA, po tym jak zgubił się, gdy jego właściciele odwiedzali rodzinę w Wolcott, w Indianie. Szacuje się, że droga mogła być nawet dłuższa, wynosząca około 4 800 km.
We wrześniu 1923 roku Frank i Elizabeth Brazier wraz z córkami Leoną i Novą odwiedzali krewnych w Wolcott, w Indianie. Ich dwuletni pies rasy Scotch Collie/English Shepherd o imieniu Bobbie został zaatakowany przez trzy inne psy i uciekł. Pomimo wyczerpujących poszukiwań, zrozpaczonej rodzinie Brazier nie udało się znaleźć Bobbiego, kontynuowali więc swoją podróż, a potem wrócili do domu w Oregonie, nie spodziewając się zobaczyć swojego psa już nigdy więcej.
Podróż do domu
W lutym 1924 roku, sześć miesięcy później, Bobbie wrócił do Silverton. Był wykończony, brudny i chudy, a jego pazury były zupełnie starte. Wszystko wskazywało na to, że przeszedł całą tę drogę pieszo, w tym przepłynął rzeki i przekroczył Continental Divide w najzimniejszej części zimy.
Podczas swojej trudnej podróży przeszedł co najmniej 4 105 km przez równiny, pustynie i góry zimą, aby wrócić do domu, średnio około 23 km dziennie. Po powrocie do Silverton jego historia szybko stała się sławna. Przyciągnęła uwagę całego kraju i była opisywana w wielu gazetach.
Bobbie stał się tematem artykułów prasowych, w tym Ripleys Believe It or Not!, książek, a nawet filmów. W 1924 roku zagrał samego siebie w niemym filmie The Call of the West. Otrzymał setki listów od ludzi z całego świata i był honorowany klejnotami zdobiącymi szelki i obrożę, wstążkami oraz kluczami do miast.
Ślad Bobbiego
Ludzie, którzy karmili i dawali schronienie Bobbiemu w trakcie jego podróży, pisali do rodziny, opowiadając o swoim czasie z psem. Dzięki tym opowieściom Human Society of Portland (Towarzystwo Ochrony Zwierząt w Portland) było w stanie zrekonstruować dość precyzyjny opis trasy, którą przeszedł Bobbie.
Towarzystwo doszło do wniosku, że po powrocie do Wolcott i nie znalezieniu tam swoich właścicieli, Bobbie najpierw podążył za nimi dalej na północny wschód Indiany. Potem ruszył w kilka różnych kierunków, prawdopodobnie szukając ich zapachu. W końcu skierował się na zachód.
Podczas oryginalnej podróży rodzina Brazier parkowała swoje auto na stacjach benzynowych na noc. Bobbie odwiedził każde z tych miejsc podczas swojej podróży, a także wiele domów i obozowisko bezdomnych.
W Portland pewna Irlandka przez pewien czas opiekowała się nim, pomagając mu dojść do siebie po poważnych urazach nóg i łap.
Śmierć i dziedzictwo
Po śmierci w 1927 roku, Bobbie został pochowany z honorami na cmentarzu zwierząt prowadzonym przez Oregon Humane Society w Portland. Tydzień później, filmowy gwiazdor rasy owczarek niemiecki, Rin Tin Tin, złożył wieniec na jego grobie. Jego grób jest chroniony przez elegancką białą i czerwoną budę dla psa, którą otrzymał podczas promocyjnego wystąpienia na Portland Home Show.
Wierność Bobbiego jest celebrowana podczas corocznej parady dziecięcych zwierząt domowych w Silverton, która służy jako przypomnienie o szczególnym miejscu, jakie zwierzęta mają w życiu ludzi. Wydarzenie rozpoczęło się kilka lat po śmierci Bobbiego, a pierwszą paradę prowadził jego syn, Pal. Dwudziestometrowy zewnętrzny mural przedstawiający historię Bobbiego jest częścią serii murali, które ozdabiają ściany biznesów w Silverton.
Pod koniec 2012 roku, w odpowiedzi na publiczne odczucie, że miejsce jego pochówku w Portland nie oddaje należycie jego historii i jego związku z rodzinnym miastem, grupa mieszkańców Silverton rozpoczęła ruch na rzecz repatriacji szczątków Bobbiego do Silverton, w celu ponownego pochówku i upamiętnienia.