Nadaktywność u psów

Zespół nadwrażliwości i nadaktywności u psów

Czasami nasze psy mogą cierpieć na zaburzenia rozwojowe, które mają swoje korzenie w okresie szczenięcym. Czynniki takie jak nieodpowiednia stymulacja sensoryczna, brak zewnętrznego hamowania reakcji przez matkę czy wczesne odseparowanie szczeniąt od suki i rodzeństwa mają duży wpływ na zachowanie psa w późniejszym okresie. Szczególnie często takie problemy dotyczą psów pochodzących z nieodpowiedzialnych hodowli, gdzie szczenięta są zbyt wcześnie zabierane od matki i nie mają wystarczającej ilości bodźców, a często są także trzymane w klatkach.

U psów, które doświadczyły nieodpowiednich warunków w okresie szczenięcym, można zaobserwować wiele negatywnych objawów, takich jak:

• Agresja – o różnym stopniu i w różnych sytuacjach.
• Nieustające pobudzenie – pies ciągle jest napięty i nie może się uspokoić; podwyższone parametry fizjologiczne, takie jak tętno, oddechy czy temperatura.
• Bolesne podgryzanie – często spowodowane brakiem kontroli i właściwej nauki zabawy z rodzeństwem w wieku szczenięcym.
• Niszczenie przedmiotów – nawet własnego legowiska.
• Problemy z nauką – brak koncentracji.
• Nadmierny apetyt – zbyt szybkie połykanie jedzenia.
• Załatwianie się w domu – wynikające z dużej ekscytacji, częste biegunki.
• Trudne wizyty u weterynarza – agresja, brak opanowania.
• Konflikty – często z innymi psami, brak samokontroli.
• Zaburzenia zachowania – mogą występować samookaleczenie się lub powtarzające się czynności, np. kręcenie się w kółko.
• Chaotyczne poznawanie świata – brak zachowań hamujących.
• Zaburzenia snu – skrócony czas odpoczynku.

Leczenie opiera się na współpracy między weterynarzem, behawiorystą zwierzęcym oraz właścicielem psa. Zazwyczaj stosuje się terapię behawioralną w połączeniu z farmakologiczną. Leki uspakajające mogą okazać się pomocne, ale kluczowym elementem leczenia jest właściwa komunikacja między właścicielem a psem. Właściciel również będzie musiał nad sobą popracować.

W relacji z takim psem ważne jest zachowanie spokoju, unikanie podnoszenia głosu i nadmiernego gestykulowania, co może jeszcze bardziej pobudzić psa. Uspokajanie psa powinno odbywać się w sposób ignorujący jego ekscytację – krzyki czy trzymanie psa mogą go jeszcze bardziej nakręcić. W przypadku problemów z bolesnym podgryzaniem pomocne może być sygnalizowanie bólu, ale bez nawiązywania kontaktu wzrokowego. Nauka nowych komend, kontakt z innymi psami oraz wprowadzenie bardziej wyciszających aktywności, takich jak zabawa z matą węchową, tropienie czy gryzaki, mogą być lepsze niż aportowanie czy silnie pobudzające zabawy, przynajmniej na początku leczenia. Warto także wprowadzić ćwiczenia na koncentrację, masaże relaksacyjne lub techniki T-touch.