Zimnokrwista koza
Pewien wymarły gatunek kozy, Myotragus balearicus, który niegdyś wędrował po ziemiach łączących Wyspy Balearskie z kontynentalną Europą, okazał się być jedynym znanym na świecie zimnokrwistym ssakiem. Ta koza, która żyła na obecnej hiszpańskiej wyspie Majorka, przeszła szereg zmian morfologicznych.
Powód jest prosty: przetrwanie w środowisku o ograniczonych zasobach, stając się gatunkiem karłowatym z krótszymi kończynami, zredukowanym mózgiem i mniejszymi organami zmysłów (podobnie jak karłowate słonie z Sycylii).
Naukowcy, badając strukturę kostną Myotragus balearicus, odkryli tkanki lamelarne-zonalne podobne do tych znalezionych u ektotermicznych gadów. Wskazuje to, że koza miała zdolność do wolnego wzrostu i dostosowywania swojego tempa wzrostu do dostępności zasobów, cechę typową dla gadów. Ponadto, zwierzę osiągało dojrzałość płciową około 12 roku życia, znacznie później w porównaniu z typowymi gatunkami kóz, które osiągają dojrzałość płciową w ciągu 9 miesięcy.
Te miały wolniejszy tryb życia w porównaniu do nowoczesnych gatunków, spędzając więcej czasu na słońcu i poruszając się wolno. Badacze Meike Köhler i Salvador Moyà-Solà, w swoim badaniu opublikowanym w Proceedings of the National Academy of Sciences w 2009 roku, podkreślili, że Myotragus nie tylko redukował zdolności aerobowe i cechy behawioralne, ale także synchronizował tempo wzrostu i potrzeby metaboliczne z panującymi warunkami zasobowymi, tak jak robią to ektotermiczne gady.
Jednak analiza kości prowadzi do kontrowersji. W gatunkach ektotermicznych kości są zwykle zbudowane z wolno rosnącej tkanki lamelarnej, ale znaleziono również szybko rosnącą tkankę fibrolamelną, typową dla gatunków stałocieplnych, w dinozaurach i ptakach. Naukowcy rozważają możliwość pośredniego stanu między stałocieplnością a zmiennocieplnością.
Koza Myotragus balearicus jest doskonałym modelem badawczym, ponieważ wyspa, na której żyła, nie miała naturalnych drapieżników. Na ubogiej w zasoby wyspie Majorka rozwinęła cechy podobne do gadów, które pozwoliły jej przetrwać przez 5,2 miliona lat, ponad dwa razy dłużej niż gatunki kontynentalne. Niestety, ze względu na rozwój tych cech, gatunek nie przetrwał przybycia ludzi na wyspę około 3000 lat temu, co wraz ze spadkiem populacji preferowanych roślin prawdopodobnie spowodowało ich wyginięcie.